به نقل از «ایرنا»

این راه را بی‌همراه می‌خواهم 

تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۸۳۶۷۶

به گزارش خبرنگار ایرنا، وقتی با کمک یکی از مسافران از اتوبوس پیاده شد، متوجه می شود که چون در ۲ ایستگاه مسافری نبوده، راننده توقفی نداشته است و او حالا باید تا رسیدن به خانه مسیری را پیاده طی کند.

شاید در این لحظه تنها آرزویش این بود که رسیدن به ایستگاه ها با یک پیام صوتی در اتوبوس اعلام شود اما هیچ کدام از اتوبوس ها این قابلیت را ندارند و این گوشه ای از مشکلات تردد معلولان در جامعه است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یک معلول جسمی و حرکتی در این باره با گلایه از بی توجهی به مناسب سازی های شهری می گوید: مناسب سازی معابر و اماکن عمومی موضوعی است که همواره در صحبت ها و سخنرانی ها مورد توجه بوده و بر آن تاکید شده است اما در عمل در این زمینه اقدام قابل توجه و مناسبی انجام نشده است.

محمد روحانی می افزاید: مناسب سازی معابر به این معنا است که شخص معلول بدون نیاز به کمک دیگران و بدون همراهی فرد دیگر بتواند در مکان های عمومی و ادارات حضور پیدا کند و در انجام کارهای روز مره خود در ترددها نیازمند یاری نباشد اما در عمل این اتفاق نیفتاده است.

وی می گوید: اکنون یک معلول از خانه که بیرون می آید با موانع و ناهمواری های زیادی رو به رو می شود، از پیاده‌روهای غیر هم سطح با خیابان تا میله هایی که برای جلوگیری از عبور موتور سیکلت سوران در پیاده روها گذاشته شده، همه و همه نمونه هایی از تضییع حقوق معلولان است.

این معلول جسمی و حرکتی می افزاید: معلولان همچون سایر شهروندان مالیات پرداخت می کنند و کمترین حق آنان، بهره مندی از رفاهی است که سایر مردم از آن برخوردار هستند اما وجود این موانع موجب می شود تا شخص معلول برای حضور در جامعه نیازمند کمک دیگران باشد و به ناچار یک نفر او را در انجام کارها همراهی کند.

یکی دیگر از معلولان ویلچر نشین در این باره می گوید: تردد در کوچه و خیابان به تنهایی برایم مشکل است، رمپ ایجاد شده در پیاده رو اصلا استاندارد نیست، شیب رمپ ها آنقدر زیاد است که فرد سالم به سختی می تواند از آن عبور کند چه برسد به یک ویلچری.

علی رضایی می افزاید: در این سال ها مسوولان درباره مناسب سازی صحبت های زیادی کرده اند اما در عمل اتفاق خوبی انجام نشده است، بسیاری از بانک ها و اداره ها هم مناسب سازی نشده و نمی توان بدون کمک دیگران در اداره ها حضور پیدا کرد.

مناسب سازی محیط، گشودن درهای جامعه روی معلولان

یکی دیگر از معلوان هم در این باره می گوید: مناسب سازی معابر در شهرهای استان در این سال ها سرعت گرفته است و اقداماتی در حال انجام است اما کافی نیست و باید بیشتر مورد توجه باشد.

حبیب الله غلامی می افزاید: برخی از مناسب سازی ها هم که انجام شده استانداردهای لازم را ندارند، به طور مثل رمپ های ایجاد شده شیب زیادی دارد و فرد ویلچری نمی تواند بدون کمک دیگران در معابر تردد داشته باشد.

وی می گوید: مسوولان میزان مناسب سازی ها را ۳۰ تا ۴۰ درصد عنوان می کنند اما میان ۳۰ و ۴۰ تفاوت بسیار است و البته برخی از مناسب سازی ها غیراستاندارد است و جایی در این آمار ندارد.

غلامی می افزاید: فضای آسانسورها در ادارات باید برای حضور ویلچری استاندارد باشد به طوری که ویلچر به راحتی در آن بچرخد اما در خیلی از ادارات این امر رعایت نشده است، مناسب سازی ها حتی در اداره کل بهزیستی استان رضایت بخش و کامل نیست و هنوز با مشکلاتی روبه رو است.

وی می گوید: مناسب سازی حمل و نقل عمومی در بجنورد نیز داستان خاص خود را دارد و در این شهر هیچ اقدامی نشده است، نابینایان، ناشنوایان و یا معلولان بسیار به سختی و بعضا هرگز نمی توانند از این ناوگان استفاده کنند.

این معلول حرکتی می افزاید: اتوبوس ها باید با تجهیز شدن به سیستم های نوری و یا صوتی رسیدن به ایستگاه ها برای نابینایان و ناشنوایان اعلام کنند اما این امکان هنوز در حمل و نقل عمومی مهیا نیست.

وی می گوید: استفاده از عابر بانک ها برای معلولان ویلچری هنوز میسر نیست، خط کشی های برخی خیابان ها که باید به پل ختم شود بعضا به جوی آب و یا جدول منتهی می شود و فرد معلول در عبور از خیابان با مشکل رو به رو می شود.

شهروندیم؛ ما را درک کنید

مسوولان اداره کل بهزیستی خراسان شمالی همواره اعلام کرده اند که هیچ پروژه دولتی بدون رعایت مناسب سازی ها در استان انجام نمی شود و اصول مناسب سازی باید در تمام پروژه ها رعایت شود، همچنین گفته اند که مجریان پروژه های دولتی و اماکن عمومی ملزم به رعایت اصول مناسب سازی برای معلولان هستند.

مسوولان اذعان دارند که در مناسب سازی معابر شهری با مشکلات روبه رو هستیم و تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله داریم.

مدیرکل بهزیستی خراسان شمالی درباره خدمات رسانی به نابینایان در شهر می گوید: گویا سازی اتوبوس های شهری برای اعلام مسیرها یکی از روش هایی است که این افراد می توانند از خدمات ارایه شده استفاده کنند.

محسن توحیدی مقدم بر گسترش مناسب سازی معابر و گذرگاه‌های شهری در استان برای استفاده معلولان، جانبازان و سالمندان تاکید و می افزاید: هنوز هم گروه های هدف از جمله معلولان، جانبازان، مادران باردار، سالمندان در مراجعه به اداره ها، سازمان ها و اماکن عمومی دچار مشکل هستند، علاوه بر آن، سالانه تعدادی زیادی از شهروندان به دلایل مختلف از جمله تصادف برای مدتی از عصا و ویلچر استفاده می کنند که این افراد نیز در این ایام با مشکل تردد و استفاده از خدمات عمومی مواجه می شوند.

وی می گوید: در سال های اخیر سطح شهر و برخی از اماکن عمومی از جمله بانک ها اقداماتی برای مناسب سازی انجام داده اند اما هنوز هم تعداد زیادی از این مکان ها مشکلاتی دارند که این گروه ها به راحتی نمی توانند رفت و آمد و از خدمات آن مکان ها استفاده کنند.

مدیرکل بهزیستی خراسان شمالی ادامه می دهد: متاسفانه بیشتر عابر بانک های سطح استان نیز برای گروه هدف غیر قابل استفاده است، این مکان ها بیشتر پله دارند و یا برای افرادی که از عصا و ویلچر استفاده می کنند دسترسی به آن خدمات سخت است.

وی می افزاید: هر چند این استان در مناسب‌سازی معابر برای معلولان در سال های گذشته اقدامات خوبی انجام داده است اما با نقطه مطلوب همچنان فاصله زیادی دارد و بخش عمده این مشکلات مربوط به ساخت و سازهای گذشته است که مناسب سازی ساختمان ها و بافت های قدیمی را شامل می شود اما در برخی اداره ها و نهاد های خدمات رسان نیز مناسب سازی انجام نشده است.

بیش از ۱۱۳ هزار نفر در قالب ۴۲ هزار نفر در خراسان شمالی تحت پوشش خدمات بهزیستی هستند.

۲۵ هزار معلول در خراسان شمالی زیر پوشش سازمان بهزیستی هستند.

برچسب‌ها بجنورد خراسان شمالی نابینایان سازمان بهزیستی کشور معلولان

منبع: ایرنا

کلیدواژه: بجنورد خراسان شمالی نابینایان سازمان بهزیستی کشور معلولان بجنورد خراسان شمالی نابینایان سازمان بهزیستی کشور معلولان مناسب سازی معابر مناسب سازی ها خراسان شمالی اماکن عمومی کمک دیگران اداره ها بانک ها مکان ها سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۸۳۶۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

راهکارهای جایگزین تنبیه بدنی در کودکان

یک روانشناس در مورد تنبیه کودک گفت: شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

به گزارش ایسنا، سحر پهلوان‌نشان روانشناس کودک و نوجوان در گفت‌وگو با ایسنا با بیان تعریف تنبیه از دیدگاه روانشناسی گفت: در روانشناسی کودکان و نوجوانان، تنبیه را به عنوان یکی از شیوه‌های رایجی که ذیل رفتار درمانی به شمار می‌آید در نظر می‌گیرند، شیوه‌ای که برای آموزش برخی از مفاهیم یا اجتناب از انجام برخی از موارد، توسط خانواده‌ها یا افرادی که در حوزه آموزش، تعلیم و تربیت هستند می‌تواند اعمال شود.

شکل‌های مختلفی از تنبیه وجود دارد

این روانشناس در ادامه با بیان اینکه کلمه تنبیه در نظر عوام، همان تنبیه فیزیکی و بدنی است، گفت: ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد. در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی‌دهیم. بنابراین شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

از تنبیه بدنی در موارد خاصی استفاده می‌شود

پهلوان نشان تأکید کرد: تنبیه‌ها اگر بخواهند مؤثر باشند نباید جسمی و فیزیکی باشند مگر در مواقعی که یک آسیب جدی متوجه کودک می‌شود یا کودک ناخواسته آسیب جانی که به فرد دیگر یا به اموال و دارایی دیگران وارد می‌کند. مثلاً  آتش‌افروزی‌هایی که برخی کودکان انجام می‌دهند یا بازی‌های خطرناکی که می‌تواند حتی منجر به مرگ کودک یا فرد همسال او شود. یا برای بچه‌هایی که سابقه مشکلات رفتاری مانند اوتیسم و کم‌توانی ذهنی‌ دارند، چون قوه ادراک آنان از لحاظ شناختی رشد پیدا نکرده است. در برخی مواقع از تنبیه‌های فیزیکی هم استفاده می‌شود. ولی در مواردی غیر از این، بیشتر توصیه می‌شود که از شیوه تنبیه‌های غیر جسمی مثل تقویت منفی، محروم‌سازی، تقویت‌های مثبت و .. استفاده شود.

ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد.در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی دهیم. محرومیت سازی، تنبیه‌های غیرکلامی مانند سکوت یا پاسخ ندادن پدر یا مادر در موقعیت‌های مدنظر آنها، شیوه های دیگری از تنبیه غیر جسمی هستند.

عوامل تأثیرگذار بر تنبیه کودکان

این روانشناس ادامه داد: برای آموزش مفاهیم خاص مانند نظم نخست باید منظور خود از نظم را برای کودک مشخص کنیم. به کودک نشان دهیم رعایت نظم می‌تواند پیامدهای مثبت به همراه داشته باشد و عدم رعایت  آن می‌تواند به تنبیه‌های مانند محرومیت از امتیاز خاص منجر شود.‌

وی افزود: نکته دوم درباره مؤثر بودن تنبیه‌ها این است که باید متناسب با کاری که کودک انجام داده یا نداده، تنبیه انجام شود. مثلاً اگر کودک درس خود را نخواند ما نمی‌توانیم به او بگوییم که خوب من به تو قول داده بودم که آخر هفته تو را به شهربازی ببرم و الان نمی‌برم. قول‌هایی که به کودک داده می‌شود اساساً باید اجرا شوند. در واقع در حال حاضر عدم اجرای این قول یک بی‌اعتمادی را در کودک ایجاد می‌کند. بنابراین تنبیه یا محرومیت مد نظر باید حول‌ محور همان موضوع و یا در فاصله‌ی نزدیک به آن موقعیت و نه در روزهای آینده باشد.

پهلوان نشان خاطرنشان کرد: شدت تنبیه‌ها باید متناسب با سن کودک در نظر گرفته شود مثلاً زمانی باید صحبت از محروم‌سازی شود که کودک کار اشتباهی را انجام داده است. این زمان بندی باید براساس سن کودک باشد یعنی اگر کودک 3 ساله است حدوداً بین 3 تا 6 دقیقه بعد از انجام کار خطا، تنبیه مناسب صورت گیرد.

این روانشناس گفت: توصیه ما این است که والدین بیشتر بر روی رفتارهای مثبت کودک تمرکز کنند که بتواند برای کودک تشویق به همراه داشته باشد. از این رو وقتی کودک خطایی انجام می دهد و در لحظه مورد تنبیه قرار می‌گیرد باید کوچک‌ترین اتفاق مثبت را هم مورد تشویق قرار داد. این تشویق‌ها می‌تواند تصدیق کلامی، تشویق اجتماعی و نظام اقتصاد ژتونی(پاداش دادن به کودک درقبال رفتارهای مطلوب) باشد. تا کودک برای انجام رفتارهای درست، انگیزه بیشتری پیدا کند. با این شیوه اگر کودک برای جبران اشتباه تلاشی انجام دهد. با استفاده از اقتصاد ژتونی می‌تواند یک تعدادی از آن مجازات و یا تنبیه‌هایی که برای او در نظر گرفته‌شده، را کاهش داد.

تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان‌

این روانشناسی درباره‌ تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان گفت: تأثیرات آن را از منظر گوناگون می‌توان بررسی کرد. این که کودک در چه بازه سنی قرار داشته باشد، یا جنس کودک چی باشد، یا کدام یک از والدین در چه موقعیت مکانی و زمانی این تنبیه را انجام داده باشند، متفاوت است. در قسمت اول یکی از تبعات این گونه از تنبیهات احساس شرم و نقص را در کودک به همراه می‌آورد که ممکن است نسبت به آن فرد تنبیه‌کننده پدر، مادر، مربی یا هر فرد دیگری، احساس ناکامی ایجاد شود که متعاقب آن می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را در ادامه برای کودک ایجاد کند.

 پهلوان‌نشان ادامه داد: یکی دیگر از واکنش‌های که کودک در مقابل تنبیه بدنی می‌تواند انجام می‌دهد پرداختن به کارهایی است که والدین به آن حساس هستند. به این روش معمولا کودکان والدین خود را کنترل می‌کنند.

وی معتقد است: در فضای یادگیری مشاهده‌ای هم کودک یاد می‌گیرد که این یک شیوه‌ای است که خانواده می‌تواند  به وسیله آن به اهدافش برسد. بنابراین او هم در ارتباط با همسالان هم‌جنس یا غیر هم‌جنس خود و یا افرادی بزرگ‌تر از خود می‌تواند به کار ببرد. شیوه‌ای برای کسب توجه و به هدف رسیدن کودک از این منظر که دیگران را مجبور کند تا یکسری کارهایی را برای او انجام دهند.

 این  روانشناس تأکید کرد: غیر از موردی که گفته شد ما شاهد یک فاصله‌گیری عاطفی هم در بچه‌ها هستیم. اگر اولین شیوه‌ خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و داد و بیدادهای همراه با آن باشد، باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

خشم، انزجار، تنفر، پرخاش، طیف وسیعی از هیجان‌های منفی که می‌تواند برای کودک اتفاق بیافتد برای او عادی می‌شود و به ابعاد مختلف زندگی کودک هم سرایت پیدا می‌کند.

وی در ادامه گفت: خیلی وقت‌ها ما با والدین مخصوصاً والدینی با حالت تکانشی‌تر یا سابقه اختلالات روان‌شناختی یا آستانه تحمل پایین صحبت می‌کنیم، می‌گویند که من در آن لحظه متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاده است و بعد از آن هم پشیمان شدم. اما آن آسیبی که تنبیه بدنی حتی برای بار اول در ذهن یک کودک ایجاد کند، می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را داشته باشد.

 پهلوان‌نشان خاطرنشان کرد: البته خود اختلال‌های روان‌شناختی یا اختلال خاص والدین در این زمینه باید ارزیابی شود، تا در نظر گرفته شود که رفتار کودک چه طرح‌واره‌ای را در ذهن والدین فعال می‌کند که با اشتباه کودک خشم عجیب غریبی در مادر یا پدر فعال می‌شود که به طبع آن رفتار فیزیکی بر روی کودک انجام می گیرد.

اگر اولین شیوه‌ی خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و دادو بیدادهای همراه با آن باشد باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

علت مقابله به مثل کودکان در تنبیه بدنی‌

این روانشناس کودک در پاسخ به سؤالی درباره‌ی این‌که چرا بچه‌ها وقتی مورد تنبیه بدنی قرار می‌گیرند دقیقاً مقابله به مثل می‌کنند و همان رفتار را در مقابل والدین انجام می‌دهند، گفت: در سنین تقریباً 3تا 6 سالگی که کودکان در مرحله دوم روان‌شناختی خود هستند نیروی اراده در حال شکل گرفتن است. این نیروی اراده و آن مقاومت گرایی‌ها و منفی‌گرایی‌هایی که کودکان دارند. باعث نه گفتن‌ آنان می‌شود و در سطح جسمی هم کودک متوجه توانایی بدنی و ماهیچه‌ای خود شده است و می‌خواهند در مقام عمل این توانایی را نشان دهد تا ببیند آیا دقیقاً می‌توانند همان کار را انجام دهد.

پهلوان‌نشان تأکید کرد: به هر حال منبع الهام کودک والدین هستند تصور آن‌ها این است که اگر والد کاری را انجام می‌دهد این کار، درست است. بنابراین او هم امتحان می‌کند تا ببیند آن نتیجه‌ای که والد می‌خواهد از کودک بگیرد کودک هم می‌تواند آن نتیجه را از والد بگیرد؟ به همین خاطر است که می‌گوییم  از آنجایی که بچه‌ها مشاهده کنندگان قوی هستند و تقریبا در 5 تا 6 سال اول زندگی‌شان هم این شخصیت روانی در حال شکل گیری است، اکیدا توصیه می‌شود تا جایی که امکان دارد، گفتگوی همدلانه بدون برانگیختگی احساس شرم و نقص در کودک اتفاق بیافتد تا هیجان کودک به شکل درستی بررسی شود. البته تنبیه اصولی مانند محرومیت، تقویت منفی، جداسازی یا شیوه‌های غیرکلامی با توجه به شرایط سنی و روشی صحیح می‌تواند یکی از روش‌های کارآمد در تربیت کودک باشد.

این  روانشناس در ادامه گفت: مسئله بعدی که به شدت توصیه می‌کنیم این است که خانواده‌ها انتظارات‌شان را از کودکان در سطح متعارف، منطقی و مطلوب متناسب با سن، جنس و ویژگی‌های تحولی کودکان قرار دهند، در کنار آن پیامدهایی‌ که انجام یا عدم انجام آن رفتار، با شکل‌های مختلف به کودک گفته شود.

اصرار کودکان بر درستی اشتباهی که انجام می‌دهند

 پهلوان‌نشان در پاسخ به سوال دیگری درباره‌ مقاومت کودکان و اصرار آن‌ها بر اشتباه نبودن کارشان اظهار کرد: دلایل زیادی باعث می‌شود که کودک اصرار بر درست بودن کار خود داشته باشد. اگر کودک در بازه‌ سنی 3 تا 6 سال باشد این مقاومت و منفی‌گرایی اساسا جزو شاخصه‌های تحولی او است. والدین باید از شیوه‌های دیگر و به شکل غیر مستقیم مانند استفاده از کارتون‌ها، قصه‌ها، نمایش ها و بازی با عروسک‌ها، سعی کنند آن مفهوم را آموزش دهند.

وی ادامه داد: از دلایل دیگری که باعث می‌شود بچه‌ها اشتباهات خود را نپذیرند این است که کودک در فضای ذهنی خود این داده را دارد که من اگر الان به اشتباه خود اقرار کنم کتک می‌خورم چون قبل‌تر از این هم همین موضوع اتفاق افتاده است.

این روانشناس کودک گفت: اساسا والدین در تنبیه‌های خود به دنبال راه‌حل مسئله نیستند بلکه به دنبال آن هستند که آن احساس شرم و نقص در کودک بالا بیاد و به او بقبولانیم که تو مقصر هستی. در صورتی که صورت مسئله اصلی ما باید آن اتفاق باشد. زمانی که کودک دارد به چهره والدین نگاه می‌کند و می‌بیند که این والدین بسیار برافروخته هستند و شاید ابزار خاصی هم در دست داشته باشند. مسلما از پذیرفتن اشتباه خود اجتناب می‌کند. از سوی دیگر در دوره‌ای که کودک استقلال‌ورزی را تجربه می‌کند، آن احساس شرم  برای او آزار دهنده است. بنابراین شاید بهتر باشد در موقعیتی که هم والد عصبانی است و هم کودک پذیرا نیست. شروع به تنبیه کردن یا شکافتن مسئله نکنیم و اجازه دهیم کمی زمان بگذرد تا بار هیجانی فروکش کند.

وی در پایان با تاکید بر اینکه باید والدین تمرکز خود را روی خود اتفاق بگذارند. تصریح کرد: بچه‌ها متمرکز بر حال هستند و آینده‌نگری ندارند. ممکن است کاری را هم به اشتباه انجام بدهند. ولی واقعاً نیت عامدانه‌ای نبوده است. به این دلیل بعضی وقت‌ها کودکان می‌گویند که من نمی‌دانستم که این اتفاق می‌افتد و فقط می‌خواستم تجربه کنم. از این رو ما باید بر روی گفت‌وگوی همدلانه‌ای با کودک تمرکز کنیم و ببینیم که کودک در آن لحظه چگونه فکر می‌کرده و چه احساسی را داشته و چه هیجانی را تجربه کرده است.

انتهای پیام